Büyük kütüphanesi olan bir evde, Schubert ninnileri ile büyütüldü. Sanki doğduğu anda belliydi kısacık ömründe ne çok şey yaşayacağı, iç dünyasını dışa vurmak için çabalayacağı…
Kendini büyütmeye çalışan narin bir çocuktu. Önce elleri büyüdü, hayatı kavradı; sonra ayakları, sağlam adımlar atmak için ve en son gözleri ki, gördükten sonra birçok şeyi, bir yerlere konumlandıramadığı bedenini yükseklerden bırakabilsin diye…
Liseden mezun olduktan sonra 2 sene Mimar Sinan Üniversitesi'nde şan ve solfej dersleri almıştır.Farklı yerlerde de enstrüman dersleri aldıktan sonra 1997’de profesyonel anlamda müzik kariyerine başlamıştır. İlk albümü olan ‘Sakin Olmam Lazım’ı çıkardı. Bu çalışmasını demo olarak değerlendiren Hayko ilk albümünü albümleri arasında değerlendirmiyor.
Hayko Cepkin, Kurban, Öztürk, Birol Namoğlu, Ogün Sanlısoy, Aylin Aslım, Koray Candemir ve Demir Demirkan gibi isimlerle sahneye çıkmıştır.
Refia Hanım, 1822 Yunan ayaklanmasından sonra kimsesiz kalmış ve Osmanlılara sığınıp Müslüman olmuş iki Sakızlı Rum çocuğunun kızıydı. Hüseyin Efendi ise, Çankırı’nın Bayramören ilçesine bağlı Dalkoz köyünden ayrılıp İstanbul’a yerleşmiş Ahmet Ağa’nın oğluydu. Tevfik doğduğu yıl babası, İstanbul’da meclis üyesi ve Tapu Kadastro Genel Müdürlüğü’ne memur olmuştu. Tevfik, ilim irfan sahibi ve inançlı bir ailenin içinde büyüyecekti.
Nikola, reşit olduğunda bu soyadını kullanmak istemediğine karar verdi ve mahkemede “Tesla” olarak değiştirdi. Nikola’nın bir abisi ve üç de kız kardeşi vardı.
Babası bir Papaz olduğu için oğlunun da bu işi sürdürmesini istiyordu. Ama Nikola annesine benziyordu; bir şeyler icat etmenin peşindeydi. Annesi okuma yazma dahi bilmiyordu; ama özellikle mutfakta pratik buluşları vardı. Bu yüzden Nikola, annesini “Yaratıcı bir dahi adayı” olarak tanımlıyordu.
Elon, sürekli gözlerini bir noktaya sabitleyen ve asla konuşmayan bir çocuktu. Ailesi onun çok uzun bir zaman sağır sandı. Ancak çok sonra anlaşıldı ki, Elon sadece hayal kuruyordu. Annesi bu konuyu şöyle özetleyecekti yılla sonra: “Sanki zihni başka bir evrene geçiş yapardı. Bu konuda artık üzerine gitmiyorum çünkü böyle zamanlarda yeni bir roket ya da benzer bir şey tasarladığından emin oluyorum“.
Ölüm haberini okuduğum andan beri aklıma hücum eden film sahneleri ile sanki onu yeniden yaşadım. İnsan gerçekten her şeyin değerini kaybedince anlıyor sanırım. Bizim için her zaman sadece bir ekranın ardındaydı elbette; ama yine de ölüm sözcüğünden sonra kurulan tüm cümlelerin hissiyatı bambaşka… Annemi aradım, “Biliyor musun, Ayşen Gruda ölmüş” dedim. İkimiz birden kederlendik. Nedense annem eski Türk filmlerini hepimizden başka sevdi. Sonra telefonun diğer ucunda, “Biliyor musun, iyi ki teknoloji var” dedi. “Şimdi özlediğimiz her an açıp bir filmini izleyebileceğiz ne güzel!”
